واس بدن جي

محبوب جيءَ نانءُ

هڪ واس بدن جي ۽ ٻي تاس لبن جي

محسوس ڪئي باغ بدن ۾ خُشبوءَ انبن جي

تنهنجي سيني تي جا صورت سبحان الله

ايڏو اُڀار کيپ خُمار اڃا وڌ تانگهه تن جي

ڳلڙن جي ڳاڙهاڻ ۾ به ماکي جهڙو مِٺاڻ

چُمڻ چاهيون پاڻ پسائيون ڏِسي رَونق رَن جي

ڏِسي صورت ، ڪنهن به صورت منهن نه مٽبو

سندو تاب شَوق شباب سندن به خبر نه تن جي

شايد وڻ هُجان ٿئي نصيب توکي ڇانءَ جنهنجي

تڏهن ته ڪندو هان حفاظت هر هڪ پن جي

22.3.2013

محمد جان زريناڻي

سڄڻن جي سار

ياد آهي مونکي سارو احوال اڃا

گُذريو هوندو مَس سال اڃا

قُرب هو ٻنيءِ ٻاري ۾

۽ جوت جلي پئي جاري ۾

هِڪ مَڪيئي هُئي مڻيادار

ٻي تنهنجي بدن ۾ جا بهار

هوڏانهن سبزين سان زمين سينگاريل

هيڏانهن تون انگ انگ ۾ خُماريل

هوڏانهن چِلوِليئن جي جِهر مِر

هيڏانهن تون بلڪُل کان بيخبر

ڪي سُريليون سَهرا ڳائن پيون

ڪي نِکٽ نخرا ڏيکائن پيون

ڪير پيو تاڙي واجهائن پيون

تن کان جُدا تون هُئين جهنگ جي هير وانگيان

تنهنجون تِجليون لڳيون دل ۾ تير وانگيان

توڻين جي هونديءَ تون سُهڻي ڪنهن ميهار جي

توکي ڇِڪي ايندي سِڪ منهنجي پيار جي

انتظار اِهيو آ بس صنم

جيڪو ملائي تنهن کي جس صنم

منهنجي دل جا سارا دنگ تنهنجا آهن

اُڪريل هِن ڊائيري تي سڀ رنگ تنهنجا آهن

هي ساري خوش خطي به تنهنجي عِشق ۾

جيئري نه وِسامندي بره جي بتي به تنهنجي عِشق ۾

شاعر .. محمد جان زريناڻي .... 12.3.2013

محمد جان زريناڻي

شاعري

ياد پِرين جي

...............

هڪڙو سور مونکي ستائي ٿو

ٻيو واٽن ڏي واجهائي ٿو

ڪَن ۾ چئي ڪُجهه سمجهائي ٿو

آخر توکي چاهيندي ريجهائي ٿو

ڇا پَري آهين ڪا پرستان جي

يا رحمت آهين ڪنهن انسان جي

شايد بهار آهين باغن جي

ڪا پياري ڌُن آهين سازن جي

تنهنجو بدن به موج مگن ۾

ناهي سونهن لِڪندي سُنهڻن وڳن ۾

رکي سڳي جو سينو سينگاريئي

مون ڏي ڏِس پيار مان پُڪاريئي

اکين ۾ عِشق جو خُمار تريئي ٿو

سيني جو اُڀار سونهن ڀَريئي ٿو

مونسان ملين ٿي ڇير ڇمڪائي

وڃي نه ساه توکي ڪير سمجهائي

رکي هٿ لبڙن تي جو ليئو پاتيئي

چپڙن تي آڻي چاه جو نالو چاتيئي

مٿان وري ڪيوئي اِشارو اک جو

کولي بازو ٻڌايو تو ٻک جو

تنهن کانپوءُ نروار تو هو چيو

هميشه ڪجانءَ پيار تو هو چيو

الله ڪندو گڏ ٿينداسين حياتي ڀر

مان تنهنجي ٻانهي تون منهنجو ور

اهڙو جوڙ ٺهندو جو ٽوڙي نه سگهي ڪوئي

مولا ڪندو هِڪ ٻيءَ جو ٿينداسين سگهوئي

ڏيندين جي مونکي پيار سنڀالي رک

پاڻ کي هر بار سنڀالي رک

دلين جا راض ربّ ڄاڻيندو آ

جنهن کي يقين هوندو سو مَنزلون ماڻيندو آ

شاعر ... محمد جان زريناڻي

محمد جان زريناڻي

مالڪ جا احسان

هِڪ ماهِ لَڪا کي مان ويٺو ڏِسان

ڏِسي اُن کي پيو ليک لِکان

جيئن يادگيريون ياد رَکان

ڊائيري کولي جيئن پين کَنيم

اکڙيون ڦيري تيئن ڏِٺم

هوءُ اچي ٿي ايڏي ادا سان

ڄڻ مِلي ڪري واپس ٿي خُدا سان

سرنهن جا گل ٿي چمي ڏيکائي

بوڇڻ کڻي پئي هوا ۾ اوڏائي

پئي هٿڙا کڻي دعاون گهري

تنهن کانسوا ڀلا ڪيئن سري

ڪونج واري ڳچي ڦيرائي ويٺي

عاشقن کي هوءُ هيرائي ويٺي

رومال کي ڇنڊي گهمائي

وري چپڙن سان چمي ڏيکائي

غذب آهي هُن جي هلڻ جو انداز

اڃا وڌ مٺو ملڻ جو انداز

ان جي ناز انداز تان قربان ٿيان

هيڪر هن جي جواني جو مهمان ٿيان

ڀري ڀاڪر ۾ پوءَ ڪلام ڪيان

ان جي سونهن کي سڪ ڀريو سلام ڪيان

ويهاري هوءِ مونکي وارن جي ڇانءُ ۾

مان جاءِ ڏيان جاني کي هانءُ ۾

جيءُ ۾ ويهي مونکي جيءُ ڪري

وڃي نه ساه نڪري پريت جو پيالو پيءُ ڪري

مٺي کي پيو مٺيون ڏيان

مٺيون به مان سٺيون ڏيان

بس مان هجان هن ۾ هوءُ هجي جان

سي سڀ ڳڻجو منهنجي مالڪ جا احسان

شاعر .... محمد جان زريناڻي

تاريخ .... 25.5.2003

محمد جان زريناڻي

هِڪڙو ڪَلام

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

آ ميڪڻ مِٺا مَهمان ٿيسي

ميڏي جِند ميڏي جان ٿيسي

پئي دِلڙي ول ول قُربان ٿيسي

ٻَهه آئيني دي اَڳو وال ڇَنڊيسي

نال ميڏي وَل حال وَنڊيسي

ميڏي مُحبت بيمِثال سَنڍيسي

روز پيا قيد ٿيوڻ دا اعلان ٿيسي

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

سَڄڻ هي سُنهڻا گُلاب دا گُل

جِسم جاني دا ميڏي ڪائينات ڪُل

جان جاني دي پاڙي اِچ رَهسون ڄُل

نه وَڌ اِنهي ڪَنون ذاڪِر ميڏي زِبان ٿيسي

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

مُنهن مُبارڪ مَهتاب هُوسي

سَچي مُحبت دي پاڪ ڪِتاب هوسي

هِڪ ٻي ڪون پئي چُمسون نَڪو حِساب هوسي

سَوا جاني دي نه ول ٻيا جو جَهان ٿيسي

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

سِڪ ڪنون جو آ سيني مِلسي

مِل ميئن نل خوش ٿي کِلسي

کِل کِل پيا وَل رَلسي

ڏيکَڻ والا پيا حيران ٿيسي

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

آ ميڪڻ مِٺا مهمان ٿيسي

ميڏي جِند ميڏي جان ٿيسي

پئي دِلڙي ول ول قُربان ٿيسي

جَڏان جاني ميڏا جوان ٿيسي

شاعر .... محمد جان زريناڻي

تارخ .... 25.3.2003

محمد جان زريناڻي

اردو شعر ترجمٿو ڪيل

پنهنجي لَئه هِڪڙي گَهڙي به ناهي گُذاري

تنهنجي لئه رَکي آ مون سنڀاري زِندگي

وَڃڻ جي هوندي آ هُن کي هَميشه تَڪَڙ

ويندي آ وِسري يَڪو ڳالهه ڪَم واري

هُن جي ڳالهڙين ۾ ئي ٿيئي ٿو ڍئو مُنهنجو

تَڏهن ته مونکي بُک بيئمان ناهي ڪَيو

اُردو شعرن جو ترجمعو ڪَيو

محمد جان زريناڻي

محمد جان زريناڻي

وڳو

ناسي وڳو ڳاڙهو وڳو ، وڳو ته مِڙئي وَڳو

ڪَنهن چاهه مان چئي ڏنو ، وڳو وڃي دِل ۾ لڳو

سِڪ سَدايئن ٿي مِٺو محبوب گُهري

باقي بَهانو آ ته ويو وڳو دِل ڦُري

تار تي پَيل پُسيئل وَڳو سُڪي رُڳو

شاعر ... مُحمد جان زيناڻي

تاريخ __ 26.3.2003

محمد جان زريناڻي

انداز پنهنجو پنهنجو

مان ڏِسان ٿو هوءِ ڏِسي ٿي

مان لُڇان ٿو هوءِ لُڇي ٿي

ماڻهُن کان وَڃي مُنهنجو پُڇي ٿي

ڪو ڪيئن چَوي پَر ڪانه ڪُڇي ٿي

اَنڌ مان ٿي روز اِشارا ڪَري

مِلڻ لئه مونسان وارا وارا ڪَري

اَڃان تائين آ ڪوري ڪُونواري

لَڳي جي دِل نه ڇِنبي ياري

جَڏَنهن ٿي هوءِ خُماريل نيڻ کَڻي

هَر اداءَ سان ٿي واه جو وَڻي

چَويءَ دِل پَئي ڀاڪُر ڀَرِيانس

عُمِر سَڄي لَئه پَنهنجو ڪَرِيانس

سامهُون ويهاري روز ڏِسانس

پَر ۾ ويهيءِ پيار جو پُڇانس

چَوانس هاءُ هاڻ تون ٻُڌائي

اُهو ڪَهڙو هو جادو اَلائي

جَنهن توکي بيتاب ڪَيو

نَه تو دُنيا جو حِساب ڪَيو

يا شايَد مون هو ڪو ثَواب ڪَيو

جَنهن جو مالِڪ واپَس جَواب ڪَيو

بَس رَهُه راضيءِ تون جانيءِ جَهان تي

آ رَکيل هوندو سارو حِساب آسمان تي

محمد جان زريناڻي 15.5.2003

محمد جان زريناڻي

هِڪ نَظم

ڏِسو ڏِسو هوءِ بيٺي نِهاري ٿي

نِهارَڻ سان ٿي مونکي ماري

هوءِ ٿي ڪَري مَٿي پوتي جو پاند

لَڳي آ آخر هُن کي ڪَهڙي راند

هوءِ پَنهنجا پَئي صَدورا وار ٺاهي

ڏِسي مونڏي ٻانهُن جا هار ٺاهي

هوءِ ڏِس هاڻ آرَس به ڀَڳي اَٿَس

آخِر سِڪ ڪَنهن جي ته لَڳي اَٿَس

هُن جو چَهِرو چُمَڻ جَهڙو آ

مِٺي سَندو مُنهن مَکڻ جَهڙو آ

ماکيءِ وانگُر آ مَحبوب جي بات

شَل ٿِيئِس مُحمد جان سان مُلاقات

هُن جي سيني ۾ مُنهنجو ساهُ ڀَڙڪي

جيتَرو سوچان اوتَرو ٿي دِل ڌَڙڪي

هُن کي چَئجو يار حِساب ڪَري

دُنيان دو رَنگي جو حِجاب ڪَري

ڇَڏِي نه مونکي مُحِب وِساري

هُوءِ ڏِسو اَڃا به بيٺي نِهاري

شاعر ____ محمد جان زريناڻي

تصوير

محمد جان زريناڻي

محمد جان زريناڻي

محمدجان زريناڻي جو بلاگ

جمشير خان

محمد جان ۽ جمشير خان اُن سان گڏ ننڍڙو ٽهل خان  

شاعري

مان جو بره جي بلا مان بچي نڪتو هان

 موت جي منهن مان سچي نڪتو هان

 عشق جي اڳ خبر نه هوئي مونکي

 هاڻ محبت جي رنگ سان رچي نڪتو هان

 ڪون آهيان ڪچو گهڙو ڪير ٿو چئي

 بره جي بٺي مان بيشڪ پچي نڪتو هان

 ڪک ۽ ڪنڊا راه وفا مان صفا ٿي وڃو

 عشق جي باه مان مست ٿي مچي نڪتو هان

 عشق وارن جي ڏٺم الڳ دنيا وڃي

 شريفن جي محلي مان نچي نڪتو هان

 کلي ملي ڏيو مبارک محمد جان ٿو اچي

 نيٺ محبوبن جي ملڪ ۾ اچي نڪتو هان

 شاعر ... محمد جان زريناڻي